Όλα τα παραπάνω αποτελούν την επίσημη πολιτική της ΕΕ, περιγράφονται στις Συμφωνίες και τις Οδηγίες της, στους νόμους των αστικών κρατών και έχουν στηριχτεί από όλα τα αστικά κόμματα:
- Οι Κανονισμοί του Δουβλίνου που μετατρέπουν τις πρώτες χώρες υποδοχής σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών, ενώ οι ξεριζωμένοι στερούνται το δικαίωμά τους για άσυλο στις χώρες που πραγματικά επιθυμούν.
- Η Κοινή Δήλωση ΕΕ - Τουρκίας προβλέπει επιστροφή στην «ασφαλή» Τουρκία για όλους τους «παράτυπους μετανάστες» που φτάνουν στα ελληνικά νησιά. Μια συμφωνία που και οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται ότι παραβιάζουν και τελικά έχει εξελιχθεί σε ένα απαράδεκτο πινγκ πονγκ με ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις που παίζεται στις πλάτες των προσφύγων.
- Το απαράδεκτο κατασκεύασμα της έννοιας της «ασφαλούς τρίτης χώρας» σημαίνει λίστες χωρών από τις οποίες δε “δικαιολογείται” η προσφυγική ιδιότητα και τελικά οδηγεί στις μαζικές επαναπροωθήσεις ξεριζωμένων.
Αυτό είναι το έδαφος που έχουν διαμορφώσει οι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ με τις οδηγίες της ΕΕ και τις ευλογίες του κεφαλαίου, πάνω στο οποίο οι πρόσφυγες “εγκλωβίζονται’’ στην Ελλάδα, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης διακινητών, καταλήγουν σε πολύνεκρα ναυάγια στο Αιγαίο.
Όλα αυτά βέβαια αναστέλλονται και επανενεργοποιούνται όποτε το απαιτήσει το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικά, η Γερμανία το 2015 ανέστειλε τον Κανονισμό του Δουβλίνου, μετά από απαίτηση των Γερμανών βιομηχάνων για 500.000 εργατικά χέρια, λέγοντας ότι εκτιμούν “τα προσόντα και τις δεξιότητες των Σύρων προσφύγων”.
Αντίστοιχα, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν κάνει συμφωνία με την Αίγυπτο και το Μπαγκλαντές μέσω των οποίων τροφοδοτούν με φθηνά εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα το κεφάλαιο, εκμεταλλευόμενοι τον πόνο και τη φτώχεια ξεριζωμένων, δημιουργώντας νέες Μανωλάδες.